علائم و درمان تنیس البو یا آرنج تنیس بازان

آرنج تنیس بازان(Tennis Elbow) یا اپیکوندیلیت جانبی(Lateral Epicondylitis) ، یک وضعیت دردناک آرنج است که در اثر استفاده بیش از حد ایجاد می‌شود.

جای تعجب نیست که بازی تنیس یا سایر ورزش‌های راکتی می‌تواند باعث این بیماری شود. با این حال، چندین ورزش و فعالیت دیگر به غیر از تنیس نیز می‌توانند شما را در معرض خطر قرار دهند.

آناتومی آرنج

• مفصل آرنج از سه استخوان تشکیل شده است: استخوان بالای بازو (استخوان بازو) و دو استخوان در ساعد (شعاعی و اولنا). برآمدگی‌های استخوانی در پایین استخوان بازو به نام اپیکوندیل وجود دارد که در آن چندین ماهیچه ساعد، مسیر خود را آغاز می‌کنند. برآمدگی استخوانی در قسمت بیرونی (جانبی) آرنج، اپیکوندیل جانبی نامیده می‌شود.
• ماهیچه‌ها، رباط‌ها و تاندون‌ها مفصل آرنج را در کنار هم نگه می‌دارند.
• اپیکوندیلیت جانبی یا آرنج تنیس بازان شامل ماهیچه‌ها و تاندون‌های ساعد می‌شود که مسئول کشش مچ و انگشتان هستند. تاندون‌های ساعد که اغلب اکستانسور نامیده می‌شوند، ماهیچه‌ها را به استخوان متصل می‌کنند. تاندونی که معمولاً در آرنج تنیس باز درگیر می‌شود Extensor Carpi Radialis Brevis (ECRB) نام دارد.

علت

• استفاده بیش از حد:

مطالعات اخیر نشان می‌دهد که آرنج تنیس بازان اغلب به دلیل آسیب به عضله خاص ساعد است. ماهیچه اکستانسور کارپی رادیالیس برویس (ECRB) به تثبیت مچ دست در زمان صاف بودن آرنج کمک می‌کند. این امر به عنوان مثال در هنگام حرکت دسته تنیس رخ می‌دهد. هنگامی که ECRB در اثر استفاده بیش از حد ضعیف می‌شود، پارگی‌های میکروسکوپی در تاندونی که به اپیکوندیل جانبی متصل می‌شود، ایجاد می‌شود. این اتفاق منجر به التهاب و درد می‌شود.

ECRB همچنین ممکن است به دلیل موقعیت خود در معرض افزایش آسیب قرار گیرد. با خم شدن و صاف شدن آرنج، ماهیچه به برآمدگی‌های استخوانی می‌ساید که می‌تواند باعث سایش و پارگی تدریجی ماهیچه در طول زمان شود.

• فعالیت‌ها:

• ورزشکاران تنها افرادی نیستند که تنیس البو را تجربه می‌کنند. بسیاری از افراد در فعالیت‌هایی شرکت می‌کنند که مستلزم استفاده مکرر و شدید از ماهیچه ساعد یا کشش مکرر مچ دست و دست است.
• نقاشان، لوله کش‌ها و نجارها مستعد تنیس البو هستند. مطالعات نشان داده است که کارگران خودرو، آشپزها و حتی قصاب‌ها بیشتر از بقیه مردم تنیس البو می‌گیرند. تصور می‌شود که تکرار و برداشتن وسایل سنگین مورد نیاز در این مشاغل منجر به آسیب می‌شود.

• سن:

اکثر افرادی که آرنج تنیس بازان می‌گیرند بین 30 تا 50 سال سن دارند. اگرچه هر فردی در صورت داشتن عوامل خطر می‌تواند دچار تنیس البو شود. در ورزش‌های راکتی مانند تنیس، تکنیک سکته‌ای زدن نامناسب و تجهیزات نادرست ممکن است عوامل خطر باشند.

• عوامل ناشناس:

اپيكونديليت جانبي مي‌تواند بدون آسيب ديدگي مكرر رخ دهد. این پدیده ایدیوپاتیک یا علت نامعلوم نامیده می‌شود.

علائم:

علائم آرنج تنیس بازان به تدریج ایجاد می‌شود. در بیشتر موارد، درد خفیف شروع شده و به آرامی طی هفته‌ها و ماه‌ها تشدید می‌شود. معمولاً هیچ آسیب خاصی در ارتباط با شروع علائم وجود ندارد.

علائم و نشانه‌های شایع تنیس البو عبارتند از:

• درد یا سوزش در قسمت خارجی آرنج
• ضعف در قدرت گرفتن ماهیچه
• گاهی اوقات، درد در شب

علائم اغلب با فعالیت ساعد بدتر می‌شود، مانند گرفتن راکت، چرخاندن آچار یا دست دادن. بازوی غالب اغلب تحت تأثیر قرار می‌گیرد. با این حال هر دو بازو می‌توانند تحت تأثیر قرار گیرند.

تشخیص

ممکن است پزشک آزمایشاتی را برای رد سایر علت‌ها توصیه کند.

• اشعه ایکس: این آزمایشات تصاویر واضحی از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه می‌دهد. آن‌ها ممکن است برای رد آرتروز آرنج استفاده شوند.
• اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): تصاویری از بافت‌های نرم بدن از جمله ماهیچه‌ها و تاندون‌ها را ارائه می‌دهد. ممکن است برای تعیین میزان آسیب در تاندون یا رد سایر آسیب‌ها، اسکن MRI تجویز شود. اگر پزشک فکر می‌کند که علائم ممکن است مربوط به مشکل گردن باشد، ممکن است اسکن MRI از گردن را تجویز کند تا ببیند آیا فتق دیسک یا تغییرات آرتروز گردن وجود دارد یا خیر. هر دوی این شرایط می‌توانند باعث ایجاد درد در بازو شوند.
• الکترومیوگرافی (EMG): پزشک ممکن است برای برطرف کردن شک فشرده سازی عصب، EMG را تجویز کند. بسیاری از اعصاب در اطراف آرنج حرکت می‌کنند و علائم فشردگی عصب‌ها شبیه به آرنج تنیس بازان است.

درمان غیر جراحی

تقریباً 80 تا 95 درصد از بیماران با درمان غیر جراحی، بهبود می‌یابند.

• استراحت: اولین قدم برای بهبودی این است که به دست خود استراحت مناسب دهید. این بدان معناست که شما مجبور خواهید بود مشارکت در ورزش، فعالیت‌های کاری سنگین و سایر فعالیت‌هایی که باعث علائم دردناک می‌شوند را برای چند هفته متوقف کرده یا کاهش دهید.
• داروها: ممکن است استامینوفن یا داروهای ضد التهابی (مانند ایبوپروفن) برای کاهش درد و تورم مصرف شود.
• فیزیوتراپی: تمرینات خاص برای تقویت ماهیچه‌های ساعد مفید است. درمانگر همچنین ممکن است سونوگرافی، ماساژ یخ یا تکنیک‌های تحریک عضلات را برای بهبود عملکرد عضلات انجام دهد.
• بریس: استفاده از بریس در پشت ساعد نیز ممکن است به تسکین علائم آرنج تنیس بازان کمک کند. این کار می‌تواند با استراحت ماهیچه‌ها و تاندون‌ها شده و علائم را کاهش دهد.
• تزریق استروئید: استروئیدها، مانند کورتیزون، داروهای ضد التهابی بسیار موثری هستند. ممکن است پزشک تصمیم بگیرد که درد اطراف اپیکوندیل جانبی را با تزریق استروئید کاهش دهد.
• پلاسمای غنی از پلاکت: پلاسمای غنی از پلاکت ( PRP ) یک درمان بیولوژیکی است که برای بهبود محیط بیولوژیکی بافت طراحی شده است و شامل گرفتن نمونه کوچکی از خون و سانتریفیوژ کردن آن برای به دست آوردن پلاکت از محلول است. پلاکت‌ها به دلیل غلظت بالای فاکتورهای رشد خود که می‌توانند به منطقه آسیب دیده تزریق شوند، شناخته می‌شوند. در حالی که برخی از مطالعات در مورد اثربخشی PRP بی نتیجه بوده است، برخی دیگر نتایج امیدوار کننده‌ای را نشان داده‌اند.
• شوک ویو تراپی: موج شوک درمانی امواج صوتی را به آرنج می‌فرستد. این امواج صوتی میکروتروما ایجاد می‌کند که فرایندهای درمانی طبیعی بدن را ارتقا می‌بخشد. موج شوک درمانی توسط بسیاری از پزشکان تجربی تلقی می‌شود اما برخی منابع نشان می‌دهند که می‌تواند موثر باشد.
• بررسی تجهیزات: اگر در ورزش راکتی شرکت می‌کنید، پزشک می‌خواهد که تجهیزات خود را برای تناسب بهتر بررسی کنید. راکت‌های سفت‌تر اغلب می‌توانند فشار بر ساعد را کاهش دهند، این بدان معناست که ماهیچه‌های ساعد نیازی به کار سخت ندارند. اگر از راکت بزرگ استفاده می‌کنید، استفاده از راکتی با سر کوچک‌تر ممکن است از عود علائم جلوگیری کند.

درمان جراحی

اگر علائم پس از 6 تا 12 ماه درمان‌های غیر جراحی جواب ندهد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.اکثر روش‌های جراحی آرنج تنیس بازان شامل برداشتن ماهیچه‌های بیمار و اتصال مجدد ماهیچه‌ای سالم به استخوان است.روش جراحی مناسب برای هر فرد به عوامل مختلفی بستگی دارد. این موارد شامل دامنه آسیب، سلامت عمومی و نیازهای شخصی می‌شود.

• جراحی باز: متداول‌ترین روش برای ترمیم آرنج تنیس بازان است که شامل ایجاد یک برش در بالای آرنج می‌شود. جراحی باز معمولاً به صورت جراحی سرپایی انجام می‌شود و به ندرت نیاز به یک شب اقامت در بیمارستان دارد.
• جراحی آرتروسکوپی: آرنج تنیس بازان را می‌توان با استفاده از ابزار مینیاتوری و برش‌های کوچک ترمیم کرد. مانند جراحی باز، این روش هم یک روزه یا سرپایی است.

خطرات جراحی

مانند هر جراحی، جراحی آرنج تنیس بازان نیز دارای خطراتی است. رایج‌ترین مواردی که باید در نظر گرفته شود شامل موارد زیر است:

• عفونت
• آسیب عصبی و عروق خونی
• توانبخشی طولانی مدت احتمالی
• از دست دادن قدرت
• از دست دادن انعطاف پذیری
• نیاز به جراحی بیشتر

توانبخشی

1. پس از عمل جراحی ممکن است بازوی فرد به طور موقت با آتل بی‌حرکت شود. حدود 1 هفته بعد بخیه‌ها و آتل برداشته می‌شود.
2. پس از برداشتن آتل، تمرینات کششی آرنج و بازگرداندن انعطاف پذیری شروع می‌شود. تمرینات سبک و تدریجی تقویتی حدود 2 ماه پس از جراحی شروع می‌شود.
3. پزشک زمان مناسب بازگشت به فعالیت‌های ورزشی را اطلاع می‌دهد که معمولاً 4 تا 6 ماه پس از عمل است. جراحی آرنج تنیس بازان در 80 تا 90 درصد بیماران موفقیت آمیز تلقی می‌شود. با این حال از دست دادن قدرت دست زیاد غیر معمول نیست.

• عارضه آرنج تنیس بازان یا تنیس البو
  تاریخ انتشار : 1400-12-22تاریخ بروز رسانی : 1402-04-31